Zijn artiestennaam is inmiddels net zo weggezakt uit het collectieve geheugen als zijn werkelijke naam, terwijl hij jarenlang een van de actiefste en veelzijdigste figuren was in de Nederlandse lichte muziek-wereld: Theo (‘Theek’) Kruijt alias Ted Powder, multi-instrumentalist, componist, arrangeur, orkestleider, tekstschrijver, muziekuitgever en platenproducent.
Informatie over Ted Powder is niet eenvoudig te achterhalen. De twee hieronder genoemde boeken vermelden enkele gegevens die ik hier tot een geheel heb proberen te smeden.
Ted Powder, op 10 juni 1917 geboren in Velsen, studeerde contrabas, piano en trombone, resp. bij David Schild, mevrouw Impman en De Lon, solfège en harmonieleer bij mevrouw Impman en zang bij Bep Ogterop.
Hij was lid van de Haarlemse Orkestvereniging en maakte tijdens de Tweede Wereldoorlog als trombonist deel uit van de Rhythm Sellers (met zijn broer Pim (bas)) en het dansorkest van Cor van Lier (de vader van de trombonisten Bart en Erik van Lier). Ook speelde Powder in diverse theater- en radio-ensembles. Hij reisde tussen 1946 en 1962 als entertainer en leider van combo’s (o.a. The Bamboozlers) door veel landen in en buiten Europa, met o.a. Rita Reys, Toon van Vliet, Harry Verbeke en Cees Smal. Zo trad hij op in Amerikaanse militaire clubs in West-Duitsland, waarbij in 1956/57 werd opgetreden met als zangeres Ann Burton.
Op YouTube zijn twee 78-toerenplaatopnamen te vinden die in 1945/46 zijn gemaakt van Ted Powder en Rita Reys: Street of dreams en This can't be love
Powder was thuis in uiteenlopende muziekstijlen: pop, soul, ballads, reggae en jazz. Hij schreef o.a. voor Les Baroques, Cockie Kay, John Russell, The Shepherds en de Selvera’s.
In 1964 won zangeres Anneke Grönloh het Nationaal Songfestival met het lied Jij bent mijn leven, geschreven door Ted Powder en René de Vos, voor de gelegenheid gearrangeerd door Bert Paige. (Ze kreeg tijdens het Eurovisiesongfestival slechts twee punten. Wel ontving ze de persprijs en publieksprijs.)
Powders bekendste compositie is Zallemenut (nog 'n keertje overdoen) die hij - samen met Pieter Goemans - schreef voor Adèle Bloemendaal. De carnavalskraker bereikte in 1974 de 12e positie in de nationale top 40. Andere liedjes die hij samen met Goemans schreef zijn Niets (gezongen op het Songfestival in 1962 door Gert Timmerman) en Kerstmis in Amsterdam. Verder schreef hij liedteksten en vertaalde hij veel Duitse, Franse en (vooral) Engelse nummers in het Nederlands (o.a. The house of the Rising Sun en If I had a hammer).
Dat Powder ook bekendheid genoot in jazzkringen blijkt o.a. uit het artikel over hem in het standaardwerk over Nederlandse jazzmuziek (zie bibliografie). Hierin worden enkele opmerkelijke wapenfeiten vermeld, bv. dat hij van 1969 tot 1976 muziekuitgever en producer op Jamaica was en de Jamaica Songwriters Guild en de Caribbean Copyright Organization oprichtte. In 1972 dirigeerde hij het winnende liedje op het Yamaha Festival in Tokio, en een jaar later was hij jurylid bij festivals in Puerto Rico en Curacao (waar hij ook gastdirigent was).
Ted Powder overleed op 28 juni 1998 op 81-jarige leeftijd.
Jan Jaap Kassies
Bronnen:
• H. Mildenberg – De Nederlandse lichte muziek van A-Z
• Jazz & geïmproviseerde muziek in Nederland (eindred. Wim van Eyle)
• Jaarboek 1998 van de Vereniging Haerlem
