Honderd jaar geleden werd een man geboren van wie iedereen een of meer liedjes kent, maar wiens persoon altijd verscholen is gebleven achter zijn muziek. Over die persoon is weinig gepubliceerd; hier volgt een summiere aanzet tot een hopelijk ooit lijviger artikel. Naast Wikipedia is vooral geput uit het nog altijd nuttige boek ‘De Nederlandse lichte muziek van A-Z’ van Henry Mildenberg (uitg. Strengholt, 1981).
Pi Vèriss (werkelijke naam: Piet Visser) studeerde na zijn HBS-jaren trompet aan het Amsterdams Conservatorium. Hij is daarna de rest van zijn leven bezig gebleven op het gebied van de Nederlandse lichte muziek: creatief, uitvoerend, organisatorisch en technisch. Hij begon al heel vroeg met het schrijven van tekst en muziek voor solisten en groepen, ging als trompettist en trombonist spelen in allerlei formaties en orkesten (o.a. The Ramblers) en toerde daarmee veel door diverse Europese landen. Daarbij trad hij ook dikwijls als zanger op. In de jaren ’60 was Vèriss secretaris van Vereniging Woord- en Toondichters der Lichte muziek (een voorloper van de Vereniging Popauteurs.nl).
Vèriss trad in 1934 voor het eerst op en leidde enige tijd een dans- en showorkest, waarmee hij in de jaren na de Tweede Wereldoorlog ook in het buitenland bekendheid verwierf. Hij vertaalde liedjes en schreef Nederlandse teksten bij muziek van buitenlandse liedjes, maar schreef ook ca. 3000 teksten en melodieën, waarvan de bekendste Geef mij maar Amsterdam is. In de BUMA-registratie staan Harry de Groot en Vèriss samen vermeld als de liedschrijvers, maar in werkelijkheid componeerde Vèriss de klassieker in 1952, drie jaar voordat Johnny Jordaan het opnam.
Vèriss schreef overigens diverse 'Amsterdamse liedjes', niet alleen voor Johnny Jordaan. Enkele voorbeelden: De zon schijnt voor iedereen en Als je voor een cent geboren bent.
In 1953 werden componist Joan Fresco en tekstdichter Pi Vèriss onderscheiden met de Schoonheidsprijs van de stichting Onze Lichte Muziek voor hun lied Gouden zonnestralen.
Vèriss dichtte ook de teksten van De Selvera's-hits als De kleine postiljon, Bloedrode kralen en Dat torentje van Pisa.
Samen met Ad van der Gein van het Cocktail Trio schreef hij Op het goudgele strand (van Ameland), een van de grootste successen van Johnny (Kraaijkamp) en Rijk (de Gooyer) in de begindagen van dit populaire duo. In 1958 stonden beide artiesten in de Amsterdamse zolderstudio van Pi Vèriss voor de plaatopname van hun legendarische hit. Vèriss schonk de lokale omroep MokumTV de unieke 8mm-filmopname van deze sessie.
Bij de credits op de hoes van hun langspeler Holland (1973) bedanken de Beach Boys 'Uncle Pi' voor het beschikbaarstellen van zijn studio voor die, in Baambrugge opgenomen, plaat. Deze aflevering van het VPRO-programma Andere Tijden blikt terug op het drie maanden durende verblijf van de beroemde band in Nederland (Pi Vèriss wordt daarin overigens niet met name genoemd).
Pi Vèriss werd in 1986 onderscheiden met de Gouden Harp.
Hij overleed op 11 november 1998.
